zaterdag 22 november

Ik kreeg een vraag van iemand waar ik voor mama dca had besteld. Voor wie geïnteresseerd is:

www.buydca.com, deze site is gelieerd aan de informatiesite van dca: www.thedcasite.com.


Ondertussen beleeft mama vandaag opnieuw een, zoals zij het noemt: "gewone dag". Dat betekent een dag zonder pijn en ook dat zij enkel een middagdutje nodig heeft om de vermoeidheid de baas te blijven.

Dat middagdutje is op zich heel normaal, ken mensen die een stuk jonger zijn en gezond, die eveneens een middagdutje nodig hebben.

Durf het bijna niet verwoorden, maar sinds zij de dca neemt, lijkt haar toestand (even) gestabiliseerd. Of zou het wishful thinking zijn?

vrijdag 21 november

De wereld draait rustig verder. Al is "rustig" misschien toch te eufemistisch.

Een week na de chemo en bijna twee weken na de laatste ascitespunctie, is mama's toestand stabiel, zo lijkt. Het ascitesvocht is in mindere hoeveelheden teruggekomen. Een nieuwe punctie is nog niet direct nodig.

Gisteren had ze nochtans een heel slechte dag met braken en diarree. Maar ben de mening toegedaan dat dit ziek zijn losstaat van haar kanker. Vandaag bleek de ellende geleden... en weer (voor even) verleden tijd.

Liep laatst door een boekenwinkel en in de afdeling esoterie/religie viel mijn oog op een boek over engelen: "De verborgen wereld van de engelen".
"Wanneer een wereld verborgen is, is die dan niet onzichtbaar?", vroeg ik mij af. En als zo een wereld onzichtbaar is, hoe kan je daar dan een boek over schrijven? En hoort zo een boek dan niet in de afdeling "Fantastisch" te staan?
Bovendien bleek die wereld ook nog onderverdeeld in een hiërarchie. Hoe ontdek je zoiets? Hoe paranormaal begaafd moet je zijn om door te dringen in een onzichtbare, hiërarchische wereld?
En wil je dan niet zo snel mogelijk vluchten van zo een wereld, die na het lezen van de eerste bladzijde, verdomd veel op België leek?

En misschien moet ik mij hierover niet druk maken en misschien ook al helemaal geen vragen stellen. Ik kan het alleen niet laten om te proberen dit mysterie op te lossen of wanneer dat niet mocht lukken, het op zijn minst te begrijpen. Mijn grijze hersenen blijken hiervoor niet voldoende uitgerust... noch uitgerust, toch niet op dit moment.

Het is zoals het proberen begrijpen van de oneindigheid van het heelal. Wetenschappelijk is vastgesteld dat onze hersenen deze oneindigheid niet kunnen vatten. Net zo min als zij het principe van "multiversums" kunnen vatten. We blijken namelijk maar te kunnen denken in drie dimensies. En dat is absoluut onvoldoende om het begrip "multiversum" en "oneindig" te begrijpen.

Loop herhaaldelijk verloren in mijn hoofd, maar moet nu niet langer denken dat het louter aan mijn verstandelijk vermogen ligt... Ik mag nu gerust zijn, mijn hersenen kunnen bepaalde zaken niet bevatten, noch vatten. Een hele geruststelling.

Einstein liet zich ooit ontvallen: "Er zijn maar twee zaken oneindig: de domheid van mensen en het heelal."
Alleen aan dat laatste wordt nu getwijfeld.

vrijdag 14 november

Kanker is een ongenode gast, die mee aan tafel schuift. Een gast die ongezien is binnengeslopen, die niet kan genegeerd worden en die zich moeit in elk gesprek. Kanker nestelt zich in je hoofd en in je hart. Kanker verandert vrienden in kennissen of onbekenden en maakt van kennissen vrienden. Het zorgt ervoor dat vreemden in je leven binnendringen. Zij blijven ofwel vreemden of ontpoppen zich tot vrienden en medestanders die de rest van je leven vrienden blijven en die de ongenode gast, al was het maar even, het zwijgen kunnen opleggen. Ze zijn van onschatbare waarde.

Kanker wandelt naast je mee, waar je ook gaat. Het zorgt er voor dat sommigen in een wijde boog om je heen stappen, de angst dat je hen zou aanspreken duidelijk zichtbaar op het gelaat.

Maandag 10 november is er een punctie uitgevoerd, 5,2 liter werd gedraineerd. Mama kon de druk van het vocht nog moeilijk verdragen, dat was al op vrijdag.

Vandaag was het opnieuw chemodag. Dokter R. komt de kamer binnen, vraagt zoals altijd hoe het gaat. Mama antwoordt zoals altijd dat het allemaal best meevalt. Ze kiest resoluut voor de voortzetting van de therapie. Dokter R. vindt dat blijkbaar een goed idee, ook al laat hij twijfel vermoeden of de chemo aanslaat. Maar dat is niets nieuws. Hij heeft al wel vaker twijfel geuit... Mama gaat voor de volle zes behandelingen. Vandaag was nummer 4.

Het werd een absoluut lange ziekenhuisdag. Na de chemo besloot Dokter R. om nog een liter vocht toe te dienen om uitdroging te voorkomen. Het vocht liep in a rato van 250 ml per uur. Gelukkig slaapt mama bijna de hele behandeling door. "Zo loopt de tijd wat sneller".

zaterdag 1 november

Mama is sinds maandag begonnen met de inname van DCA onder toezicht van onze huisarts. Tot op heden heeft zij geen enkele bijwerking, ze heeft nog niets vreemds gevoeld. Het is waarschijnlijk nog (te) vroeg om er al vanuit te gaan dat die niet zullen volgen... Van maandag tot en met vrijdag neemt ze één pilletje per dag, tijdens het weekend neemt ze er geen.

Donderdag heeft Dr. R. zelf een punctie uitgevoerd. Er werd 4 liter ascitesvocht gedraineerd. Mama kreeg opnieuw chemo (5FU). Deze morgen is het reservoir die de chemo over 48 uren liet inlopen, afgekoppeld. Mama voelt zich tot op heden vrij goed. Geen extra vermoeidheid en ook het braken blijft tot op heden uit.

Vandaag is er wereldwijd veel aandacht voor de dood, morgen zal die aandacht verslappen.

Las het interview in 'De Morgen" van dit weekend met Katia Verstringe, weduwe van Patrick De Spiegelaere. Het is een uittreksel uit het boek: "Weduwen - over het leven na de dood van je man" van Rik Van Puymbroeck.

Haar verhaal is een verhaal van liefde, van missen, van rouwen... een verhaal ook van verder leven. Het is tegelijk ook een verhaal waar hoop uit spreekt.

"Wat ik van hem (de begrafenisondernemer) heb geleerd is dat je nooit iemand zijn verhaal mag overnemen. Als iemand spreekt, wacht dan tot hij/zij uitgepraat is."

Vind dat prachtig, want dit is net een eigenschap die nog bijzonder weinig mensen hebben. We maken voortdurend elkaars verhalen af en herinneren ons enkel nog het einde dat we zelf hebben bedacht. Ga daar zelf heel hard op letten, want ben mij er terdege van bewust dat ik dit zelf veel te vaak doe.

Wat mij bevreemdt is dat mensen hun verdriet met dat van andere vergelijken, en daar dan een waardeschaal aan toekennen. Het overkwam me gisteren. Mijn gesprekspartner maakte mij er attent op dat het verdriet om het verlies van een kind absoluut niet kan vergeleken worden met het verlies van een moeder. Het eerste is niet te dragen... "en trouwens", voegde hij er aan toe: "zij heeft ook haar leeftijd."
Leeftijd speelt bij verlies geen rol. Het is een definitief afscheid... en dat maakt het sowieso al ondraaglijk.


Ach, denk ik dan, dit is jouw waarheid, ik onderneem niets om dat gevoel te ontkrachten of te ondermijnen. Want wat is verdriet? En hoe meet je dat dan, verdriet?