zaterdag 1 november 2008

zaterdag 1 november

Mama is sinds maandag begonnen met de inname van DCA onder toezicht van onze huisarts. Tot op heden heeft zij geen enkele bijwerking, ze heeft nog niets vreemds gevoeld. Het is waarschijnlijk nog (te) vroeg om er al vanuit te gaan dat die niet zullen volgen... Van maandag tot en met vrijdag neemt ze één pilletje per dag, tijdens het weekend neemt ze er geen.

Donderdag heeft Dr. R. zelf een punctie uitgevoerd. Er werd 4 liter ascitesvocht gedraineerd. Mama kreeg opnieuw chemo (5FU). Deze morgen is het reservoir die de chemo over 48 uren liet inlopen, afgekoppeld. Mama voelt zich tot op heden vrij goed. Geen extra vermoeidheid en ook het braken blijft tot op heden uit.

Vandaag is er wereldwijd veel aandacht voor de dood, morgen zal die aandacht verslappen.

Las het interview in 'De Morgen" van dit weekend met Katia Verstringe, weduwe van Patrick De Spiegelaere. Het is een uittreksel uit het boek: "Weduwen - over het leven na de dood van je man" van Rik Van Puymbroeck.

Haar verhaal is een verhaal van liefde, van missen, van rouwen... een verhaal ook van verder leven. Het is tegelijk ook een verhaal waar hoop uit spreekt.

"Wat ik van hem (de begrafenisondernemer) heb geleerd is dat je nooit iemand zijn verhaal mag overnemen. Als iemand spreekt, wacht dan tot hij/zij uitgepraat is."

Vind dat prachtig, want dit is net een eigenschap die nog bijzonder weinig mensen hebben. We maken voortdurend elkaars verhalen af en herinneren ons enkel nog het einde dat we zelf hebben bedacht. Ga daar zelf heel hard op letten, want ben mij er terdege van bewust dat ik dit zelf veel te vaak doe.

Wat mij bevreemdt is dat mensen hun verdriet met dat van andere vergelijken, en daar dan een waardeschaal aan toekennen. Het overkwam me gisteren. Mijn gesprekspartner maakte mij er attent op dat het verdriet om het verlies van een kind absoluut niet kan vergeleken worden met het verlies van een moeder. Het eerste is niet te dragen... "en trouwens", voegde hij er aan toe: "zij heeft ook haar leeftijd."
Leeftijd speelt bij verlies geen rol. Het is een definitief afscheid... en dat maakt het sowieso al ondraaglijk.


Ach, denk ik dan, dit is jouw waarheid, ik onderneem niets om dat gevoel te ontkrachten of te ondermijnen. Want wat is verdriet? En hoe meet je dat dan, verdriet?

1 reacties:

Anonymous Anoniem zei...

Verdriet is als een zware steen,
die aan een touw
om je nek hangt.

...
Voor de één is de steen wat zwaarder dan voor de ander.
Bij de ene is die steen sterk, rond en egaal,
bij de andere is hij vormloos, broos en zijn er hier en daar reeds stukken uit verdwenen...

Niet te vergeten het touw...
dat lang, sterk, los, strak gespannen of kort kan zijn,
en op alle manieren kan zijn dichtgeknoopt...
Alsook uit vele verschillende materies zijn opgebouwd.
Maar hoe dan ook altijd snijdend..

Want hoe fragiel of sterk je nek ook is,
afhangende van je ingesteldheid,de situatie, je omgeving,
je vastberadenheid, doet de steen, met daarin 'verdriet' gekerft,
altijd..., snijdend pijn...

Luisteren, opvangen, 'er zijn', praten, niets zeggen,
verkeerde of juiste dingen uitkramen,
proberen op iedere mogelijke manier die snijdende pijn weg
te nemen, is voor iedereen rondom onmogelijk...
Hooguit de blaren verzorgen is wat een ander kan doen...

Want het is nu eenmaal, jouw nek, jouw touw, en jouw steen...
jouw snijdende pijn...

1 november 2008 om 21:59  

Een reactie posten

Aanmelden bij Reacties posten [Atom]

<< Homepage