Gemis en verdriet

Mama is nu meer dan een jaar geleden overleden. Het gemis en het verdriet worden groter en intenser. Ik moet toegeven dat ik haar dood nog steeds niet kan aanvaarden. De dood blijft, zelfs nu, abstract en niet tastbaar.

Bij haar graf staan, is onwezenlijk. De idee dat achter een stenen plaat een urne staat met as van de vrouw die mama is, is niet te vatten.

Dat mensen zeggen dat wanneer een jaar is voorbijgegaan en alle belangrijke dagen één keer zijn gepasseerd, het verlies draaglijker maakt, is absoluut onjuist. Kan mij niet van de indruk ontdoen, dat zij die nog niet verloren hebben, met dit cliché uitpakken.
De dood, al weet ik dat die onvermijdelijk is, kan ik met mijn hoofd begrijpen (denk ik), maar met mijn gevoel en emoties kan ik diezelfde dood niet plaatsen.

Ik zoek antwoorden en vind die, natuurlijk, niet.

Als atheïst geloof ik niet in een leven na de dood. En toch zou ik niets liever willen dan leven met het geloof dat ik haar na mijn dood terug zal zien. Tegenstrijdig...

Ik zoek antwoorden en vind die, natuurlijk, niet.