maandag 2 maart 2009

maandag 2 maart


MAMA

02/10/1939 - 02/03/2009

cast me gently into morning, for the night has been unkind

7 reacties:

Anonymous Anoniem zei...

mijn oprechte innige deelneming.
Een ouder verliezen, een dierbare is als een stuk van jezelf verliezen. Je verdere leven is er een gevoel van gemis van die dierbare.Maar de aangename herinneringen ,ze helpen te verzachten. Laat je goed ondersteunen door je familie en vrienden, Pats. Wees er voor elkaar en laat ze toe er voor jou te zijn.Ik weet waarover ik praat.Ik leef met je mee...
Kelly

2 maart 2009 om 12:25  
Anonymous Anoniem zei...

Heb deze blog vanop afstand gevolgd... Veel sterkte...
Sharon

2 maart 2009 om 12:36  
Anonymous Anoniem zei...

Het leven is eeuwigdurend;
want echte liefde,...
die liefde is eeuwigdurend;

…de dood is slechts een horizon;
en een horizon,
is niets behalve de begrenzing van onze waarneming.

Als de zon ondergaat, betekent dat niet dat zij niet meer schijnt.
Het licht is ergens anders.

…ook Liefde houdt niet op waar het leven eindigt.

Want elk afscheid betekent de geboorte van een herinnering.

Echter;
Zoveel soorten van verdriet,
ik noem ze niet.
Maar één,
het afstand doen en scheiden.

En niet het snijden doet zo’n pijn,
..maar het afgesneden zijn.

x

3 maart 2009 om 21:34  
Anonymous Anoniem zei...

Hoi Pat,
Heb mijn vader op 3 September aan deze ziekte verloren, een oneerlijke vorm van deze ziekte waar nog maar zo weinig aan te doen is. Wens jouw en je famillie heel veelsterkte de komende tijd.
Anne-Marie

4 maart 2009 om 14:08  
Anonymous Anoniem zei...

Hoi Pat,
Wens jouw en je famillie heel veel sterkte toe de komende tijd, heb jouw blog gevolgd, omdat mijn vader op 3 september ook aan galweg kanker is overleden, het erge ervan vindt ik dat van deze vorm nog zo weinig bekend is.
Anne-Marie

4 maart 2009 om 14:13  
Anonymous Anoniem zei...

Heb mijn vrouw aan dezelfde ziekte verloren in februari, er blijft een grote leegte achter.Ze woog ook amper nog 40 kg. Ik wens je veel moed en sterkte in deze moeilijke tijd.

20 maart 2009 om 17:56  
Anonymous Anoniem zei...

Hallo Pats,
ik heb met tranen in de ogen je verhaal op VLK gevolg waarna ik op jouw blog terechtkwam...
Het is een dag die we vrezen van zodra je als kind bewust raakt van het feit dat elk mensenleven eindig is, maar niemand kan de impact inschatten tot die vreselijke dag komt.
Ik hoop dat ook dat je je verdriet een plaats kan geven, in de wetenschap dat ouders maar één ding willen: dat hun kinderen gelukkig zijn.
Sterkte, moed, hoop en rust, ik hoop dat je die geleidelijk aan kan vinden...
K.

22 maart 2009 om 22:48  

Een reactie posten

Aanmelden bij Reacties posten [Atom]

<< Homepage