de 1000 km voor kom op tegen kanker

Met vier dames fiets ik de 1000 km voor Kom op tegen Kanker.

Een uitdaging, wordt gezegd. Je doet het niet voor jezelf, wordt gezegd. Natuurlijk doe je het in de eerste plaats voor jezelf. Het is een absolute sportieve uitdaging... en toch. Ik wil zo graag de 250 km/dag volmaken. En ik weet dat ik met tranen in de ogen het Kuipke in Gent zal binnenrijden. Ik fiets ter nagedachtenis van mama. Alsof ik haar, al was het maar even, kon terugbrengen. De meeste deelnemers fietsen wel degelijk voor iemand. In memoriam, vaak. Ook ik fiets, jammer genoeg, in memoriam.

Maar ook voor zij die nu de vreselijke diagnose te horen krijgen. Voor hen die met artsen te maken krijgen die hen zien als een kanker en niet als mens. Voor hen die niet mondig genoeg zijn om hun rechten te verdedigen. Voor hen die niet de nodige zorg, liefde en begrip mogen vinden. Voor hen die alleen sterven, verlaten door iedereen.

Vechten we een ongelijke strijd? Zeer zeker. Moeten we daarom afhaken? Zeer zeker niet.

Gemis en verdriet

Mama is nu meer dan een jaar geleden overleden. Het gemis en het verdriet worden groter en intenser. Ik moet toegeven dat ik haar dood nog steeds niet kan aanvaarden. De dood blijft, zelfs nu, abstract en niet tastbaar.

Bij haar graf staan, is onwezenlijk. De idee dat achter een stenen plaat een urne staat met as van de vrouw die mama is, is niet te vatten.

Dat mensen zeggen dat wanneer een jaar is voorbijgegaan en alle belangrijke dagen één keer zijn gepasseerd, het verlies draaglijker maakt, is absoluut onjuist. Kan mij niet van de indruk ontdoen, dat zij die nog niet verloren hebben, met dit cliché uitpakken.
De dood, al weet ik dat die onvermijdelijk is, kan ik met mijn hoofd begrijpen (denk ik), maar met mijn gevoel en emoties kan ik diezelfde dood niet plaatsen.

Ik zoek antwoorden en vind die, natuurlijk, niet.

Als atheïst geloof ik niet in een leven na de dood. En toch zou ik niets liever willen dan leven met het geloof dat ik haar na mijn dood terug zal zien. Tegenstrijdig...

Ik zoek antwoorden en vind die, natuurlijk, niet.

vrijdag 27 maart

mama en ik december 2008

maandag 2 maart

MAMA

02/10/1939 - 02/03/2009

cast me gently into morning, for the night has been unkind

woensdag 25 februari

Mama zo mager in je bed
je weegt nog amper 40 kg.
Je lichaam zo broos en teer.
Ik kijk naar je, knipoog en glimlach
Je glimlacht terug en wuift...
Waar haal je nog de kracht om
aan dit leven vast te klampen.
Je wil nog steeds zo graag geloven...
en ook al merk ik in je blik het aanvaarden,
zomaar loslaten zal je niet.

Papa loopt verloren,
steeds heen en weer.
Foetert om futiliteiten.
En vergeet steeds meer...
Hij lijkt plots ook zo onhandig.
De emoties worden hem duidelijk te veel.

"Sterkte" krijg ik mee als boodschap.
Wat moet ik ermee?
Enkel zij die zich dan uit de voeten maken,
brengen zulke onbenullige woorden mee.

dinsdag 10 februari

Mama...

Wat valt er nog te zeggen.

Haar verkoudheid/luchtwegaandoening/bronchitis haalt haar compleet onderuit. Het gevecht tegen deze nieuwe indringer is een gevecht te veel.

Ook al heeft onze huisarts haar nu medicatie voorgeschreven die echt wel helpt tegen het zware hoesten, wat een opluchting is, toch lijkt ze elke dag een stapje achteruit te zetten.

Lopen lukt niet meer, zelf uit bed stappen natuurlijk ook niet. Ze kan zich zelfs niet meer draaien in bed zonder hulp.

"Slopend..." Dit was de tekst die ik kreeg via sms toen we de laatste keer in het ziekenhuis waren van mijn vriendin. Slopend is het woord dat de laatste tien maanden perfect samenvat.

vrijdag 23 januari

Vandaag had een chemodag moeten zijn, het is er geen geworden.

Mama voelde zich deze morgen niet goed, had 37,1° koorts en hoestte slijmen op. Ze wilde niets horen over thuisblijven, dus...

In het ziekenhuis bleek dat haar temperatuur was oplopen tot 37,7°. Uit haar bloedresultaten bleek ook dat haar CRP gehalte hoog is waardoor dokter R. aanneemt dat de infectie die ze nu heeft opgelopen bacterieel is.

M.a.w. geen chemo. Mama legt zich daar uiteraard gewillig bij neer.

Een weekje extra rust tussen chemobeurten (en zeker in haar geval) kan echt geen kwaad. Nu moet er even gevochten worden tegen een nieuwe indringer.

Niettegenstaande dit, kreeg ik instructies dat het verrassingsverjaardagsfeest voor papa zondag sowieso doorgaat en dat ik alle boodschappen mag doen.

En zo is dus geschied...

Papa heeft absoluut geen argwaan, weet niet of hij er zelf enigszins bij stilstaat dat hij zondag jarig is.