Vrijdag 26 september



Mama is begonnen aan de laatste rechte lijn. De chemo werkt niet meer. De rol van de combinatie Gemzar en Eloxatin is uitgespeeld. Dat is ook de reden, natuurlijk, waarom mama's tumormerkers opnieuw zijn gestegen, en zij nu ook, na één week, opnieuw vocht heeft in de buik.



Haar oncoloog stelt een andere chemo voor: 5FU. Wij weten dat zijn voorstel om toch nog een chemokuur te proberen enkel psychologisch is. Mama weet dat ook. Toch wil ze nog proberen.



Het wordt een emotionele dag. Mama is enkel begaan met papa. Ze spreekt haar angst uit: "wat moet er met papa gebeuren?" en "Ik had jullie nog graag wat langer bij mij gehad. Wil zo graag nog veel zoveel meemaken..." Mama weet...



Er zijn geen woorden van troost meer over. Ik vertel mama dat ze toch weet dat we al heel lang geleden hadden afgesproken dat wat er ook zou gebeuren, mocht één van hen komen te overlijden dat mijn zus en ik ons zouden ontfermen en zorgen voor... "Dat is niet hetzelfde", zegt zij. Natuurlijk niet... Hoe verwerk je het verlies van een partner. Hoe verwerk je het verlies van de vrouw waar je zielsveel van houdt?

Papa kijkt ons bij het thuiskomen aan... wachtend op positief nieuws waarvan hij weet dat het niet meer komt. Hij zou zo graag nog een beetje hoop zien...



Maar de weg is nu recht... er zijn geen zijwegen meer, geen rotondes waar we zo graag nog eindeloos hadden rondgereden. Er is enkel de eindlijn al is die nu nog niet zichtbaar.



De 5FU loopt nu over 48 uur. Mama is thuis en zondag mag het infuus verwijderd worden. Over twee weken volgt de volgende kuur... misschien.



"Leed



Soms kan een bericht bij de keel grijpen. Schijnbaar zomaar. Want er zijn er zoveel.

...
Het leed dat dagelijks het hoofd bezoekt - waar belandt dat allemaal? Iets moet dat onmiddellijk dumpen, ergens in een innerlijke ravijn. Anders was het geen leven.

...

Zo komt er dagelijks ik-weet-niet-hoeveel leed binnen bij u en mij. Op visite. Binnen en buiten. Even langs. En wat zou er het meest langskomen, leed of niet-leed? Verdriet of vreugde? Wat vergeten we het snelst?

...

Meestal doet het hoofd gewoon zijn zin. Soms ligt het leed van de dag mee in bed. Een kleurloos knagen in het hoofd dat moeizaam de slaap zoekt.

...
Dat kan het hoofd dus ook: van alles bedenken. Vooral leed. Afgelegen leed. Of leed dat er nog niet eens is. Of dat nog zou kunnen komen.
Vreemd hoofd.

Zo moet dat bij u toch ook gaan? Het meeste leed meteen in de vergeetput. Hoe kunnen wij anders vergeten dat om de 32 seconden iemand op de planeet zich in het eigen ravijn stort? Hoe kunnen we anders dagelijks de krant lezen?"

(De Morgen, vrijdag 26 september, Camps&DeWulf)