zaterdag 9 augustus

Mama heeft een uitermate slechte dag vandaag. Ze is vorige week naar de lingeriewinkel gegaan om een nieuwe BH. Voor de doorsnee vrouw is dat niet zo een zware opgave. Voor mama is het dat zeker. Ze herkent haar lichaam niet meer. Ze kan haar lichaam niet aanvaarden. Pijnlijk. Zeker voor haar. Ik herken wat ik zie en datgene wat ik waarneem maakt haar niet minder mijn moeder. Maar ik kan mij echt wel voorstellen dat wat zij ziet niet correspondeert met wat zij verwacht te zien. Er rest weinig van de vrouw die zij was. Fysisch bedoel ik dan, want mentaal is zij net zo sterk. Gelukkig.

De wereld draait verder in haar/zijn (weet niet of de wereld dan wel vrouwelijk of mannelijk is) compleet losgeslagen solar destination. De olympische spelen zijn begonnen. Georgie en Rusland zijn in oorlog en zij zijn niet de enigen. Tibet is nog steeds bezet... en wij (of misschien ik) ben bezig met de olympische wegrit. Absoluut ridicuul. Misschien en misschien ook niet.

Olympisch goud, zo hoor ik vanavond in Studio Olympia, is het hoogste wat een mens kan beoogen. De andere mensen waarschijnlijk, ik voel mij niet geroepen. Heb ooit gelezen dat menig atleet bereid zou zijn om zijn/haar leven te geven voor die olympische medaille. Mocht doping hen helpen goud te behalen en mochten zij kort daarna sterven aan de gevolgen van die doping dan nog zouden zij kiezen voor de glorie van het moment. Vreemd. Ik kan mij absoluut niet herinneren wie vier jaar geleden goud heeft behaald op welk onderdeel dan ook. Misschien ben ik daarin de uitzondering, alhoewel ik dat heel erg betwijfel.

De mens is egocentrisch geboren en zal egocentrisch sterven. Het zij zo...