dinsdag 9 september

Wat mama vrijdag is overkomen heeft zowel bij haar, allicht, maar ook bij mij sporen nagelaten.

Vrijdag bleef ik rustig, extreem rustig voor mijn doen. Maar de kwaadheid om wat een doodzieke vrouw werd aangedaan zindert sinds zaterdag door mijn lijf. Dokters hebben meerdere patiënten (ik ben mij daar terdege van bewust), maar dat een dokter rustig de tijd neemt (anderhalf uur verdomme), na een oproep van een verpleegster, om langs te komen is ronduit hautain.

Dat een gespecialiseerd arts er niet in slaagt om een ascitespunctie correct uit te voeren en dan tegen mama "mevrouwtje" zegt getuigt van minachting.

Pijn maakt weerloos.

Vrijdag was mama een weerloze, frêle vrouw, die verdween tussen de lakens. Ze lijkt nog magerder dan pakweg twee weken geleden. En ik dacht toen al dat vermageren niet meer kon.

De tumormerkers zijn gestegen... dat is absoluut geen goed nieuws. Nochtans weet je... je denkt voorbereid te zijn. Maar voorbereid, voel ik nu, ben je nooit.