zaterdag 16 augustus

Donderdag was het opnieuw een chemodag. Je vindt je weg in het ziekenhuis nu blindelings. Inschrijven, aanmelden op de prik, bloed laten prikken... ging weer moeilijk. Dan naar de dagkliniek oncologie, je aanmelden en een kamer toegewezen krijgen. De variatie was donderdag dat mama een liter water met... diende te drinken binnen 60 minuten om dan om 9u20 naar de afdeling radiologie te gaan om een CT scan te laten maken.

Toen we terug op mama's kamer kwamen duurde het nog dik een uur voor de verlossende boodschap kwam dat de "behandeling" mocht doorgaan. Opluchting... mama's gespannen gezicht verandert onmiddellijk. "Ik ben zo blij", zegt ze. Het is het enige waaruit ik afleiden dat ze angst had om zonder chemo naar huis te moeten.

Het toedienen van de chemo verloopt vlot, ook al wordt de chemo pas op de middag gestart, om kwart na drie kunnen we het ziekenhuis verlaten. Alleen jammer dat we pas op 2 september een afspraak kunnen krijgen bij haar oncoloog. Drie weken wachten op de resultaten van de scan is lang.

Even leek het dat mama de chemo goed zou verdragen, maar gisteren werd ze heel erg misselijk en werd ze tegelijkertijd overvallen door een allesoverheersende vermoeidheid. Mentaal werd het haar ook teveel. Het anderhalf jaar durende gevecht is zwaar en eist haar tol. Mama gaat er even onderdoor. Het is verdomd moeilijk om dan troostende woorden te vinden, om woorden te vinden die proberen te verklaren waarom ze misselijk is en zo moe. Eigenlijk hoef ik dit ook niet te verklaren, mama weet verdomd goed wat de oorzaak is... alleen is weten niet altijd voldoende.