maandag 8 september

Vrijdag was een nieuwe chemodag, een bewogen chemodag.

Het is niet langer nodig langs straat 38 te gaan om bloed te prikken. Dat gebeurt nu op de afdeling ambulante oncologie zelf. Een verbetering zo meenden wij. Dat bleek ook juist. Kort nadat mama was aangemeld en een kamertje kreeg toegewezen werd een waakinfuus aangelegd en werd bloed geprikt via haar poortje.

Een half uurtje later krijgen we de boodschap dat mama's witte bloedcellen maar op 800 staan en dat de behandeling dus niet zal doorgaan. Er wordt zelfs bijgezegd dat er misschien sprake is van een opname, want 800 is echt wel weinig.

Mama krimpt in elkaar. Ik kijk de verpleegster met ongeloof aan en vraag me af of mama er dan niet veel slechter aan toe zou zijn. Waarom heeft zij geen koorts, geen infecties? Kunnen zij zich vergissen? Ik spreek mijn twijfels niet uit.

De ascitespunctie zou doorgaan maar pas tegen de middag. Mama ligt op bed naar buiten te staren. Haar dag kon niet slechter beginnen.

Om half elf wordt zij opgehaald om onder echo de punctie uit te voeren. Net voordat zij de kamer wordt uitgereden, komt de verpleegster binnen.

"Het spijt me vreselijk mevrouw dat we u dit aandoen, maar de bloedresultaten die ik u daarnet gaf kloppen niet. Uw witte bloedcellen bedragen 2 300 en de behandeling mag doorgaan.

Mama springt bijna uit bed van opluchting. Ik kan mijn tranen moeilijk bedwingen.

Mama verdwijnt, ik krijg een kopje koffie als troost.

Het draineren van de buik loopt vlot, maar wanneer er plots geen vocht meer uit het buisje sijpelt, kijk ik even onder de lakens. De drainagetube is vanzelf losgekomen... niet goed bevestigd. Sorry mevrouw, maar herprikken op dezelfde dag doen wij niet.

*Zucht*

De behandeling wordt gestart, nadat eerst Zofran en dan Medrol wordt ingebracht via het infuus, loopt de Eloxatin. Vijf minuten later wordt mama vreselijk ziek, zij moet braken... herhaaldelijk. De verpleegsters weten niet goed wat ze nu moeten. De chemo wordt gestaakt, het waakinfuus terug aangesloten... Dan maar de dokter bellen.

Die komt zo...

Anderhalf uur later vereert hij ons met zijn aanwezigheid. Mama heeft al die tijd geslapen, gelukkig maar. Ze voelt zich een stuk beter en hij besluit de chemo opnieuw te starten.

De verdere behandeling verloopt zonder problemen. Om 16u45 verlaten we het ziekenhuis... uitgeput. Te veel emoties...

De chemo beantwoordt aan zijn reputatie... mama is zaterdag misselijk en zondag vreselijk moe...



Op zaterdagmiddag krijg ik een sms'je van een collega:

"Jean is rustig ingeslapen. x"

Met dit berichtje wordt zij plots weduwe.

Jean voelde zich niet lekker op zondag 31 augustus. Hij had wat koorts. Op maandag bleek die koorts 40,5° te bedragen en werd hij naar het ziekenhuis gebracht. Een virale infectie... dubbele longontsteking... daarna nierfalen...

Twee weken eerder kreeg ik een soortgelijk berichtje:

"meme is deze morgen overleden."

De gsm als slechtnieuwsbrenger.