dinsdag 23 december 2008

dinsdag 23 december

Mama is zaterdagmorgen gevallen. "Het is mijn eigen schuld": zegt ze, "ik had wat langer op de rand van het bed moeten blijven zitten."

De val is zonder veel erg. Een pijnlijke schouder, pijnlijker dan ze wil toegeven en wat bloeduitstortingen. Ze heeft geluk gehad. Alsof het allemaal nog niet erg genoeg is!

Papa heeft zichzelf een hernia getild. Hij loopt nu al twee weken met krukken, lopen is in de gegeven omstandigheden veel gezegd. Enfin, hij heeft vandaag zijn tweede inspuiting gekregen en we hebben de indruk dat het nu eindelijk wat beter zal worden.

Mama lijkt ondertussen nog steeds stabiel. Lijkt... want dokter R. had gezegd dat haar "toestand" heel traag verslechtert. On verra...
Vrijdag is er trouwens opnieuw een chemo en drainagedag. Alhoewel ook het ascitesvocht minder lijkt.

Las in de krant dat Marc Coucke "onethisch" gedrag wordt verweten nu hij munt probeert te slaan uit een "gadget". Hij is CEO van een farmaceutische firma. Zijn deze firma's per definitie niet onethisch? Peter Piot zegt in een interview met Knack dat het goed is dat er ook in het Westen aids is. Zijn uitspraak spreekt voor zich.

Deze firma's zijn absoluut niet geïnteresseerd in onderzoek naar remedies voor ziekten waar ze geen geld aan verdienen. Mensen helpen is echt niet hun mantra.

Er lopen nogal wat gedachten door het hoofd van een mens, in elke gegeven omstandigheid. In mijn geval gedachten over het begin van mama's ziekte. Hoe haar toenmalige huisarts haar met een kluitje in het riet terug naar huis stuurde. Hoe de internist haar nog vier maanden gaf...
Hoe de Prof in het UZ haar opgaf nadat hij tijdens de operatie niet alle kankercellen had kunnen verwijderen en dus ook geen chemo noch bestraling wenste. Hoe hij loog over de resultaten van de laatste scan.

Papa vertelde me vorige week dat de Prof toen die hem belde in april van dit jaar, nadat ik een absoluut stormende mail aan hem had gericht, had gezegd: "Mijnheer, uw vrouw heeft maar enkele weken meer te leven". Hij had toen al een mail aan mij gericht en bij gebrek aan reactie, een brief aan papa gestuurd. Toen ook daarop elke reactie uitbleef, nam hij de telefoon. Papa hield dit maandenlang voor zich. Vreselijk vind ik dit, absoluut vreselijk.

Wat voor een mens ben je wanneer je via de telefoon zoiets meedeelt, terwijl het toen toch al duidelijk moest zijn dat hij niet langer de behandelende arts was? Is er geen empathie meer in deze wereld? Kan een arts dan niet uit zijn ivoren toren afdalen en voor één keer een beetje menselijkheid aan de dag leggen? Hij is, zoals ik schreef in mijn mail aan hem, een god in't diepst van zijn gedachten.

Mama wint! She proved him wrong.

1 reacties:

Anonymous Anoniem zei...

goede start

11 december 2009 om 13:26  

Een reactie posten

Aanmelden bij Reacties posten [Atom]

<< Homepage