woensdag 29 oktober

Onze huisarts heeft de tijd van de inname van de medicatie van mama licht gewijzigd en wat blijkt, mama eet opnieuw en, belangrijker, haar eten wordt opnieuw verteerd. De zure oprispingen blijven achterwege...


Morgen is opnieuw een ziekenhuisdag. Ascitespunctie, waarschijnlijk, en chemo, waarschijnlijk...

Las in de weekendkrant een interview met Kobe Ilsen, maker en presentator van het één programma "doodgraag leven".

Ook al blijft hij buitenstaander in de gezinnen die hij portreteert, hij lijkt mij oprecht betrokken en weet een aantal gevoelens heel juist te verwoorden.

"Bij kanker is iedereen een buitenstaander, zelfs de partner van de zieke." Dat is absoluut juist. Hoe betrokken je ook bent, je bent niet ziek, voelt geen fysieke pijn... het lijden dat je doormaakt is niet te vergelijken.

"De dood is geen warm ding, je gaat niet knus in een bed liggen met de fleece van je moeder aan die ruikt naar het waspoeder uit je kindertijd. Nee, het is snoeihard en het haalt je compleet onderuit."
(interview K. Ilsen, De Morgen 25-26/10)