donderdag 22 mei

De chemodag die er geen bleek te zijn. We vertrokken deze morgen om 07u00 naar het ziekenhuis. Noch mama noch ik hadden rekening gehouden met het feit dat we drie uur later terug thuis zouden staan.

Mama's witte bloedcellen bleken te laag, amper 2200. De chemo toch geven zou een te groot risico met zich brengen op mogelijk infecties. De toediening is nu met een week uitgesteld.

De teleurstelling bij mama is groot. Haar levenslijn, want zo ziet zij de chemo, is even niet meer recht. Haar angst om wat gaat komen wordt groter.

Heb even geen plaats meer in mijn lijf om met de emoties om te gaan. Ben, veel meer dan mama, even helemaal van de kaart. Het blijft me verbazen hoe extreem emoties kunnen zijn en ik blijf me verbazen hoe sterk mama is. Haar lichaam is helemaal onderkomen en aangetast. Ze is nog een schim van de vrouw die ze was, lichamelijk dan, want mentaal staat ze er nog altijd.

De wereld draait verder en de gekte van die wereld nestelt zich ook nu in mijn leven. Je wil zo graag de deur even dichtdoen voor de buitenwereld, zodat je, al is maar het voor enkele uren rust kan vinden, maar zelfs dat wordt me niet gegund.

Ben plots heel erg moe.