donderdag 8 mei

Het is vandaag dag op dag één jaar geleden dat bij mama de diagnose galwegkanker of galgangcarcinoom of Klatskin of cholangiocarcinoma werd gesteld. Toen gaf de internist, die een stent had gestoken om de gal weg te leiden uit de lever, haar nog vier maanden. Mama zou de vier maanden niet overleven.

Eén jaar zijn we nu verder. Vandaag kreeg mama haar tweede chemokuur. Na het bloedonderzoek dat blijkbaar goed was, wat dat ook mag betekenen, werd op één dag zowel Gemzar als Eloxatin toegediend. Het werd een lange dag, want niet alleen de chemo werd toegediend, ook Medrol (om op te peppen) werd toegediend. Vooraf worden ook de aders opengezet met een glucoseoplossing om ervoor te zorgen dat de chemo zo soepel mogelijk kon worden ingebracht.

Alles leek vlot te verlopen tot de Eloxatin bijna volledig was ingelopen. Toen kreeg ze erge pijn in de ader waarin het infuus was ingebracht. Zelfs na het spoelen gedurende 20 minuten met glucose bleef de pijn. Het infuus diende herstoken te worden. Nog 15 minuten diende de chemo in te lopen en ook daar ontstond na verloop van tijd pijn. Deze pijn is vandaag gelukkig een stuk minder, maar nog beter nieuws is dat mama de chemo deze keer zeer goed heeft verdragen. Geen misselijkheid, geen braken. Integendeel, vrij gezonde eetlust toen we thuiskwamen uit het ziekenhuis.

Terwijl je in het ziekenhuis wacht, want dat hoort daar altijd bij, lees je de krant. In de krant De Morgen las ik volgend bericht:

"Medicijnen tegen zeldzame ziektes ontwrichten ziekeverzekering".

Een citaat:

"Dat stelt ons voor zowel economische als ethische problemen. We zijn solidair met patiënten met zeldzame ernstige ziektes en betalen medicijnen terug hoewel hun werkzaamheid niet altijd zo duidelijk bewezen is. Sommige kankermedicijnen waarvan we weten dat ze wel werkzaam zijn worden nu niet altijd terugbetaald omdat de prijs niet in verhouding staat tot de meerwaarde."
(De Morgen 08/05/08)

De prijs staat niet in verhouding tot de meerwaarde... welke meerwaarde? Hoe hoog kan de prijs van een mensenleven zijn? Zijn we daadwerkelijk op weg naar een medische voorziening met twee versnellingen of zijn we daar al aanbeland? Waarschijnlijk niet hoog wanneer het niet handelt over de moeder van één van onze regeringsleden. Regeren wordt in dit land al een tijdje niet meer gedaan. En de problemen van zieken is al helemaal niet meer aan de orde.

Heb het volledige artikel een paar keer herlezen. Misschien interpreteer ik het verkeerd... en toch denk ik dat ik begrijp wat er staat! Het zal je maar overkomen!

Misschien is de waarde van jouw leven niet in verhouding tot de meerwaarde van een bewezen werkzaam kankermedicijn!

Beangstigend!