woensdag 14 mei

De dagen kabbelen rustig verder in een gestaag bijna voorspelbaar ritme. Elke dag opnieuw kijk ik naar mama in de hoop beterschap te zien.

"Een ernstige ziekte kan een erg eenzame reis zijn" zegt Dr. David Servan-Schreiber (auteur van Antikanker. Een nieuwe Levensstijl en Uw brein als medicijn).

Zo voelt het ook voor mij en denk ik voor de rest van het gezin. Je kan wel bij elkaar en bij vrienden terecht met je verdriet en je angsten, je emoties en zorgen. Maar zelfs na het uitspreken ervan sta je weer alleen met dat gevoel. We zijn uiteindelijk allemaal anders en gaan ook anders met emoties en gevoelens om.

Soms overvalt mij een gevoel van fundamentele eenzaamheid. Kan het niet anders verwoorden dan het gevoel alsof de wereld onder je voeten wegschuift. Een gevoel ook van totale desoriëntatie.

"Tedere, constante en betrouwbare aanwezigheid is meestal het mooiste geschenk dat onze geliefden ons kunnen geven. Maar niet velen weten dat" (Dr. D. Servan-Schreiber. Antikanker pg 68).

Dit lijkt mij zo evident dat het mij verwondert dat er mensen zijn die dit niet weten. En toch...
De verhalen die mijn zus vertelt vanuit de praktijk (verpleegkundige afdeling oncologie) zouden mij allang duidelijk hebben moeten maken dat niet alle gezinnen ook warme gezinnen zijn.

Je zal dit maar alleen moeten dragen en verwerken.

Zoveel gemiste kansen...