Vrijdag 16 mei

"Mama waar denk je aan?" vraag ik terwijl ze voor zich uit staart. "Ach kind, aan van alles en soms ook aan niets." zegt zij. "Wat is dat dan alles? Kan je daar een voorbeeld van geven?" Er is even een aarzeling, een angst in haar ogen die even snel terug verdwijnt. Ik wacht...

Misschien komt die angst voort uit de idee dat wanneer je je angsten, zorgen, emoties uitspreekt ze ook echt worden en je ze niet meer kan wegduwen naar de verste hoeken van je onbewuste brein.

"Waarom gaat het nog niet beter met me, en wordt het ooit nog beter?" vraagt ze plots. Ik kijk haar aan en vraag of ze niet vindt dat nu ze beter kan eten en het voedsel ook echt wordt opgenomen, of dat niet kan gezien worden als beterschap. "Ja toch wel denk ik" antwoordt zij dan. Er valt een stilte en de twijfel blijft tussen ons staan.

"Het verlies van een dierbare verandert jouw bestaan in een ruïne van rechte muren, waarin alle deuren klemmen en geen raam meer uitzicht biedt."
"Naar lichaam en geest ben je aan flarden. Al je zekerheden zijn opeens als het zuchten van de wind." (Jos Brink, Rouw op je dak).

In deze zinnen beschrijft hij perfect hoe ik mij op sommige dagen voel, ook al is mama er nog. Zou dit ook het gevoel zijn dat mama heeft. Dat ze voelt dat haar lichaam oorlog aan het voeren is tegen een onzichtbare vijand, een vijand zo goed bewapend dat die je eigen immuunsysteem misbruikt en om de tuin leidt om je lichaam in te nemen. Een vijand wiens tactiek je verstand te boven gaat en je denken herleidt tot rondlopen in een cirkel waarin geen antwoorden zijn en het begrijpen je door de vingers glijdt.



"De uitdaging

Het interesseert me niet welke planeten je maan kruisen. Ik wil weten of je tot de kern van je eigen verdriet bent doorgedrongen, of je ontvankelijker bent geworden door het verhaal van het leven, of dat je je hebt teruggetrokken en afgesloten uit angst voor nog meer pijn. Ik wil weten of je de pijn kunt ervaren, de mijne of die van jezelf, zonder die te verbergen, te verdoezelen of vast te houden.

...

Ik wil weten of je schoonheid kunt zien, zelfs wanneer het niet mooi is, iedere dag, en of je je eigen leven door de aanwezigheid ervan kunt verrijken.

..."

(Naar Oriah Mountain Dreamer) (K. Bruynseels, de Vonk in je Ziel)