maadag 19 mei
Het gaat wat beter met mama. Zij en ook wij hebben de indruk dat de vochtophoping in haar buik is verminderd. Haar buik voelt een stuk soepeler aan. Ze eet ook meer. Eten is blijkbaar voor velen de graadmeter om de gezondheidstoestand te evalueren.
Eten wordt ook altijd aangemoedigd, in elke situatie. Herinner mij vorig jaar oktober. Mijn nichtje Annelies van 22 had zelfmoord gepleegd en de hele familie was verzameld in het huis van haar ouders. Iemand had belegde broodjes gehaald en verplichtte iedereen om te eten.
Het lijkt dat wanneer je eet je concentratie enkel daarop is gericht en dat je de pijn en het verdriet gedurende die tijd even opzij kan zetten, dat je even durft vergeten...
Werkt de chemo? Nu al... zou het kunnen?
Een mens heeft maar een klein teken van verbetering nodig om opnieuw te hopen. Om de doemscenario's te verwijzen naar het verleden en te denken dat mama de uitzondering op de regel zal zijn. Je hoopt dat haar NK cellen (natural killer cellen) extreem actief worden en de kankercellen te lijf gaan met een nooit geziene verbetenheid.
Hebben gisteren een kaarsje gebrand in Scherpenheuvel. Ben niet gelovig, mama wel. Maar ben bereid om alles te proberen!
"I love you Mama you sweet
With an ocean in my spirit
And cracks on my lips
And scars in my heart
And this burden on my hips
Ocean becomes heavy
and tries to push its way out
Through these ancient eyes
And the memories in my mouth
Ocean becomes tears
That ebb and flow over the lines in my face
And the pain in my soul
And pain hits a wall
And doesn't know which way to go
And ocean says I'm crying now
And tells pain to follow
And pain courses through
Every vein, every limb
Trying to find a way out
Between the secrets in my skin
And secrets hold on
Until they finally give in
And they meet up with ocean
And tears again
And tears hand me a shovel
Saying break beneath the crust
That binds earthly skin
And buries all the trust
Somehow trust was caught
Between the cracks on my lips
And the scars in my heart
And this burden on my hips
I love you Mama you sweet..."
(Lucinda Williams)
Het gaat wat beter met mama. Zij en ook wij hebben de indruk dat de vochtophoping in haar buik is verminderd. Haar buik voelt een stuk soepeler aan. Ze eet ook meer. Eten is blijkbaar voor velen de graadmeter om de gezondheidstoestand te evalueren.
Eten wordt ook altijd aangemoedigd, in elke situatie. Herinner mij vorig jaar oktober. Mijn nichtje Annelies van 22 had zelfmoord gepleegd en de hele familie was verzameld in het huis van haar ouders. Iemand had belegde broodjes gehaald en verplichtte iedereen om te eten.
Het lijkt dat wanneer je eet je concentratie enkel daarop is gericht en dat je de pijn en het verdriet gedurende die tijd even opzij kan zetten, dat je even durft vergeten...
Werkt de chemo? Nu al... zou het kunnen?
Een mens heeft maar een klein teken van verbetering nodig om opnieuw te hopen. Om de doemscenario's te verwijzen naar het verleden en te denken dat mama de uitzondering op de regel zal zijn. Je hoopt dat haar NK cellen (natural killer cellen) extreem actief worden en de kankercellen te lijf gaan met een nooit geziene verbetenheid.
Hebben gisteren een kaarsje gebrand in Scherpenheuvel. Ben niet gelovig, mama wel. Maar ben bereid om alles te proberen!
"I love you Mama you sweet
With an ocean in my spirit
And cracks on my lips
And scars in my heart
And this burden on my hips
Ocean becomes heavy
and tries to push its way out
Through these ancient eyes
And the memories in my mouth
Ocean becomes tears
That ebb and flow over the lines in my face
And the pain in my soul
And pain hits a wall
And doesn't know which way to go
And ocean says I'm crying now
And tells pain to follow
And pain courses through
Every vein, every limb
Trying to find a way out
Between the secrets in my skin
And secrets hold on
Until they finally give in
And they meet up with ocean
And tears again
And tears hand me a shovel
Saying break beneath the crust
That binds earthly skin
And buries all the trust
Somehow trust was caught
Between the cracks on my lips
And the scars in my heart
And this burden on my hips
I love you Mama you sweet..."
(Lucinda Williams)
0 reacties:
Een reactie posten
Aanmelden bij Reacties posten [Atom]
<< Homepage