zondag 15 juni

"Wat zou hij bedoeld hebben met zijn vraag over de toekomst?" vraag mama vrijdagmorgen. "Ik weet het niet precies", antwoord ik, "waarom heb je hem dat niet gevraagd?" Mama denkt even na. "Zou hij de chemo bedoelen, zou hij willen zeggen dat er nog een serie volgt?" Ik weet het echt niet. Ik vertel haar dat ik dat had willen vragen maar niet goed durfde. "Je had dat moeten doen kind", zegt zij. We moeten duidelijk vaker met elkaar praten, minder angst hebben voor vragen en zeker voor de antwoorden. Gemakkelijk is het niet. De angst voor de antwoorden die onherroepelijk zullen komen en die je diep vanbinnen kent is te groot.

Mijn zus zal morgen aan Dr. Renard vragen wat zijn plannen zijn. Je vraagt je af wat hij nu al weet, of wat hij aan informatie achterhoudt. De scan, die uitsluitsel moet geven over de evolutie van de kanker, is pas gepland eind juli. De verlammende onzekerheid wordt steeds zwaarder om dragen.

Tante A is gisteren gecremeerd. De confrontatie was hard. Er was niet alleen het verdriet om haar dood, maar de stellige zekerheid dat ons, binnen afzienbare tijd, een nog zwaarder afscheid wacht.

"Een stilte ervaar ik als het ontbreken van storende elementen en
gedachten. Een zeldzaam verschijnsel in een wereld waarin de mens luidkeels
leeft, terwijl ideeën altijd in stilte en rust tot mij komen. Heel veel
mensen beseffen niet hoe genezend rust is en zelf ben ik er heel erg van
overtuigd dat driekwart van de ziekten van deze tijd hun oorsprong vinden in
de afwezigheid van stilte, of in het onvermogen de stilte te kunnen
opzoeken." (http://www.carinecuypers.be/) (Carine Cuypers/grafisch vormgever en auteur)