Dinsdag 29 april

Toen ik deze morgen naar mama belde klonk ze een stuk beter dan gisteren. Ze had een goede nacht gehad en had zin in een boterham. Eetlust, dacht ik, is altijd een goed teken. Dat is ook zo gebleven voor het grootste deel van de dag. De broccolisoep en de boterham deze middag smaakten en ook vanavond kon een boterham met rundsfilet er wel in.

Vraag me nu af of de chemo inderdaad al aanslaat? Ben ik te optimistisch? En mag ik dat wel zijn?

Maar er is nu de pijn in haar buik die haar parten begint te spelen. Net als gisteren begon die rond een uur of 5. Een intraveneuse pijnstiller bracht al gauw verlichting en bracht ook een uur diepe slaap. De pijn was daarna volledig verdwenen en is tot op het moment dat ik vertrok ook niet herbegonnen.

Sinds haar oncoloog ook heeft gezegd dat ze een beetje meer moet bewegen, staat ze er op om elke dag toch minstens vier keer de gang op en neer te wandelen. Ze blijft ongeloofelijk moedig en strijdvaardig. Ik loop dan ook als een trotse dochter aan de arm van mijn mama te stralen door de gang. Duw ondertussen de realiteit naar de verste uithoeken van mijn bewustzijn. Heb me voorgenomen om te leven en te genieten uur per uur.

Morgen mag mama naar huis. Even tot rust komen... even terug genieten van het normale leven, het niet-ziekenhuisleven.

Volgende week donderdag volgt dan de tweede chemokuur, waar ze nu ook weer resoluut zal voor gaan, ervan overtuigd dat de chemo meer zal doen dan wat beloofd is. Of is het dat wat ik verwacht?