vrijdag 25 april 2008
Het is duidelijk een tijdje geleden dat ik deze blog heb bijgewerkt. De nood is aanzienlijk kleiner wanneer het ogenschijnlijk goed gaat. Zeven maanden om precies te zijn ging het goed.
In de tussentijd ging mijn mama op controle, werden er bloedstalen genomen en echo's van de lever. De resultaten waren, volgens de behandelende artsen (chirurg en oncoloog) bemoedigend. Er was niets om ons zorgen over te maken. Je wil dit zo graag geloven.
Op een gegeven moment zei de chirurg tijdens een controle dat hij enigszins bezorgd was om de tumormerkers die toen op 160 stonden. Iets om in de gaten te houden... De algemene teneur was bemoedigend, dus je schuift dit even naar de rand van je bewustzijn.
Toen plots de tumormerkers naar 1016 schoten, was hij nog altijd enigszins gerust! O Ironie! Of anders uitgedrukt, tumormerkers zijn een mathematisch gegeven.
Een echo zou klaarheid brengen i.v.m. de "toestand". Een echo bleek overbodig want met haar lever was er inderdaad niets aan de hand. Gelukkig hebben mijn ouders een zeer goede huisarts die aandrong op een CT scan.
Toen mijn ouders op consultatie gingen werden zij nogmaals gerustgesteld. Op de scan was niets te zien. Zij vertrokken op vakantie naar Zuid Frankrijk. Mama had toen al last van haar maag en darmen en die toestand werd er niet beter op tijdens de reis. De donderdag voor zij terugkwamen belde mijn papa met de vraag de huisarts de volgende dag te laten langskomen. De huisarts had ondertussen (na vier weken aandringen) de resultaten van de scan van 18 maart ontvangen. Wat hij te lezen kreeg was, zacht uitgedrukt, engiszins anders dan wat was voorgesteld. Er waren metastasen op het buikvlies en in de longen!
Diezelfde vrijdag 11 april is mijn mama via spoed door mij binnengebracht in het AZ St. Lucas, op aanraden van de huisarts. Ze had last van peritoneaal vocht dat in het ziekenhuis werd gedraineerd, zodat zij zich enigszins beter voelde. Er werd ook onmiddellijk gestart met intraveneus vocht en een dag later met voeding. Zij was niet meer in staat voedsel binnen te houden.
Mijn ouders hebben die dag, bovenop de emoties van een ziekenhuisopname, het nieuws moeten incasseren. Haar behandelende artsen in het UZ Gent hadden besloten om voor god te spelen en met hun twee beslist geen verdere behandeling meer te geven aan mijn mama, zonder haar noch de familie in te lichten, laat staan te betrekken bij die beslissing.
We zijn nu twee weken verder... De oncoloog die haar nu behandelt pakt het gelukkig anders aan. We hebben eindelijk het gevoel dat er communicatie is. Mijn mama zal niet meer genezen, dat is duidelijk gesteld. Toch heeft deze arts een chemobehandeling voorgesteld, die wanneer die aanslaat, een verbetering van de algemene toestand met zich zal brengen en de eetlust opnieuw zal toenemen. De bedoeling is dat mama gedurende de (hopelijk) maanden die haar nog resten een behoorlijke levenskwaliteit haalt.
Het mooie was dat hij haar de keuze liet. Hij gaf haar op een heel mooie manier alle informatie... zonder omwegen, zonder afzwakken. En mama, moedig als ze is, gaat er 100% voor.
Gisteren was het dus even spannend en emotioneel, eerste chemodag. De arts koos voor een combinatie van Gemzar en Eloxatin. Aangezien deze combinatie voor cc nog niet erkend is door de Belgische Staat (in 50 andere landen wel) wordt deze behandeling ook niet terugbetaald door het ziekenfonds.
Gelukkig werd de vraag vanuit het ziekenhuis aan de pharmaceutische industrie om stalen ter beschikking te stellen goedgekeurd en krijgt zij nu de behandeling gratis. Het mooie daaraan is dat er wisselwerking is tussen artsen en de pharmaceutische industrie om deze behandeling, die volgens de oncoloog al heel wat positieve resultaten heeft gehaald, goedgekeurd te krijgen.
De chemo heeft gisteren haar uitwerking niet gemist. Hevige misselijkheid en braken was het gevolg. Maar deze morgen was zij terug strijdvaardig en keek uit naar de twee lading chemo de Eloxatin. Zij gelooft dat het zal werken en eerlijk gezegd dat is al het halve werk.
Haar moraal zit duidelijk nog altijd goed... en daar alleen al om, bewonder ik haar enorm.
Als dit goed gaat, mag ze in de loop van volgende week naar huis, om dan anderhalve week later terug te gaan voor een dagopname. De twee chemo's zullen dan tegelijkertijd worden toegediend.
Nu kunnen we enkel nog wachten en hopen dat de chemo aanslaat.
Pats
Het is duidelijk een tijdje geleden dat ik deze blog heb bijgewerkt. De nood is aanzienlijk kleiner wanneer het ogenschijnlijk goed gaat. Zeven maanden om precies te zijn ging het goed.
In de tussentijd ging mijn mama op controle, werden er bloedstalen genomen en echo's van de lever. De resultaten waren, volgens de behandelende artsen (chirurg en oncoloog) bemoedigend. Er was niets om ons zorgen over te maken. Je wil dit zo graag geloven.
Op een gegeven moment zei de chirurg tijdens een controle dat hij enigszins bezorgd was om de tumormerkers die toen op 160 stonden. Iets om in de gaten te houden... De algemene teneur was bemoedigend, dus je schuift dit even naar de rand van je bewustzijn.
Toen plots de tumormerkers naar 1016 schoten, was hij nog altijd enigszins gerust! O Ironie! Of anders uitgedrukt, tumormerkers zijn een mathematisch gegeven.
Een echo zou klaarheid brengen i.v.m. de "toestand". Een echo bleek overbodig want met haar lever was er inderdaad niets aan de hand. Gelukkig hebben mijn ouders een zeer goede huisarts die aandrong op een CT scan.
Toen mijn ouders op consultatie gingen werden zij nogmaals gerustgesteld. Op de scan was niets te zien. Zij vertrokken op vakantie naar Zuid Frankrijk. Mama had toen al last van haar maag en darmen en die toestand werd er niet beter op tijdens de reis. De donderdag voor zij terugkwamen belde mijn papa met de vraag de huisarts de volgende dag te laten langskomen. De huisarts had ondertussen (na vier weken aandringen) de resultaten van de scan van 18 maart ontvangen. Wat hij te lezen kreeg was, zacht uitgedrukt, engiszins anders dan wat was voorgesteld. Er waren metastasen op het buikvlies en in de longen!
Diezelfde vrijdag 11 april is mijn mama via spoed door mij binnengebracht in het AZ St. Lucas, op aanraden van de huisarts. Ze had last van peritoneaal vocht dat in het ziekenhuis werd gedraineerd, zodat zij zich enigszins beter voelde. Er werd ook onmiddellijk gestart met intraveneus vocht en een dag later met voeding. Zij was niet meer in staat voedsel binnen te houden.
Mijn ouders hebben die dag, bovenop de emoties van een ziekenhuisopname, het nieuws moeten incasseren. Haar behandelende artsen in het UZ Gent hadden besloten om voor god te spelen en met hun twee beslist geen verdere behandeling meer te geven aan mijn mama, zonder haar noch de familie in te lichten, laat staan te betrekken bij die beslissing.
We zijn nu twee weken verder... De oncoloog die haar nu behandelt pakt het gelukkig anders aan. We hebben eindelijk het gevoel dat er communicatie is. Mijn mama zal niet meer genezen, dat is duidelijk gesteld. Toch heeft deze arts een chemobehandeling voorgesteld, die wanneer die aanslaat, een verbetering van de algemene toestand met zich zal brengen en de eetlust opnieuw zal toenemen. De bedoeling is dat mama gedurende de (hopelijk) maanden die haar nog resten een behoorlijke levenskwaliteit haalt.
Het mooie was dat hij haar de keuze liet. Hij gaf haar op een heel mooie manier alle informatie... zonder omwegen, zonder afzwakken. En mama, moedig als ze is, gaat er 100% voor.
Gisteren was het dus even spannend en emotioneel, eerste chemodag. De arts koos voor een combinatie van Gemzar en Eloxatin. Aangezien deze combinatie voor cc nog niet erkend is door de Belgische Staat (in 50 andere landen wel) wordt deze behandeling ook niet terugbetaald door het ziekenfonds.
Gelukkig werd de vraag vanuit het ziekenhuis aan de pharmaceutische industrie om stalen ter beschikking te stellen goedgekeurd en krijgt zij nu de behandeling gratis. Het mooie daaraan is dat er wisselwerking is tussen artsen en de pharmaceutische industrie om deze behandeling, die volgens de oncoloog al heel wat positieve resultaten heeft gehaald, goedgekeurd te krijgen.
De chemo heeft gisteren haar uitwerking niet gemist. Hevige misselijkheid en braken was het gevolg. Maar deze morgen was zij terug strijdvaardig en keek uit naar de twee lading chemo de Eloxatin. Zij gelooft dat het zal werken en eerlijk gezegd dat is al het halve werk.
Haar moraal zit duidelijk nog altijd goed... en daar alleen al om, bewonder ik haar enorm.
Als dit goed gaat, mag ze in de loop van volgende week naar huis, om dan anderhalve week later terug te gaan voor een dagopname. De twee chemo's zullen dan tegelijkertijd worden toegediend.
Nu kunnen we enkel nog wachten en hopen dat de chemo aanslaat.
Pats
gepost door Pats op
15:41
0 reacties:
Een reactie posten
Aanmelden bij Reacties posten [Atom]
<< Homepage