woensdag 7 mei

De twee laatste dagen voelt mama zich naar omstandigheden behoorlijk. Ze slaapt minder en zit vaker buiten. Haar eten smaakt wat beter en bovenal haar lichaam lijkt het op te nemen. Haar ogen staan helderder en haar tred is iets vaster.

Papa heeft vandaag een grote parasol gekocht, zodat ze zonder problemen in de schaduw kan zitten en de andere parasol gebruiken we om de wind te blokkeren. Durf het woord "genieten" gebruiken.

Vandaag is de kapper ook langsgeweest. Het is verwonderlijk hoe je er echt beter kan uitzien wanneer je haar goed ligt. Mama kon er zelf om lachen. Wij zitten dan met vieren in de keuken te kijken... klinkt misschien goedkoop, maar het was een sereen en tegelijkertijd intens moment.

De evolutie van de ziekte blijft me verbazen. Het ene moment denk je dat het einde nabij is, het andere moment lijkt het alsof mama het gevecht aan het winnen is. Het doet wat met je emoties, met je hoop en je wanhoop. Het doet je twijfelen in gevoel, want met je verstand weet je maar al te goed dat deze vorm van kanker niet te genezen is, niet te overleven is.

Er gaan tijdens de dag nogal wat gedachten door mijn hoofd, maar wanneer ik ze niet opschrijf blijken ze aan het eind van de dag verdwenen. Misschien hebben ze zich genesteld in de sluiers van mijn bewustzijn en duiken ze ten gepaste tijde terug op. Misschien waren mijn bedenkingen niet zo belangrijk en werden ze automatisch geklasseerd. Vreemd, toen ik ze dacht leken ze logisch en interessant. Maar uiteindelijk zijn het maar momentopnames.

Las een artikel over kanker waarin werd gesteld dat 1 op 3 mannen en 1 op 4 vrouwen in België kanker krijgen. Ik vind dat beangstigend hoge cijfers. Dokter Renard (oncoloog) zei onlangs dat er uiteindelijk maar een klein aantal kankers goed te behandelen is, wanneer ze vroeg genoeg ontdekt worden tenminste, maar dat jammer genoeg voor het merendeel van de kankers geen remedie bestaat. Chemo is het beste van het slechtste... en je moet nog altijd afwachten of het ook aanslaat.

Beangstigend!