woensdag 30 april
Mama is thuis. Ik had niet hetzelfde gevoel als toen ze thuiskwam eind juni vorig jaar. Toen was er het extreme gevoel van hoop, van vooruitgang. Dat gevoel krijg ik nu niet opgeroepen. De kaarten liggen volledig anders. Ook al hopen we dat de chemo zal aanslaan, de wetenschap dat zij niet meer kan genezen overheerst mijn denken en mijn gevoel.
Thuiskomen was sowieso emotioneel. Ze is bijna drie weken in het ziekenhuis geweest en ze was eigenlijk bijna rechtstreeks van het vliegtuig naar spoed gegaan. Het echte thuiskomen toen op 11 april was er niet geweest. Dat was er nu wel.
Ze was opnieuw moedig, misschien een beetje overmoedig. Toen ze honger kreeg besloot ze om zelf een boterham klaar te maken. Die smaakte geweldig. Kan niet verwoorden hoe trots ze me maakt. Even later kwam de vermoeidheid, maar dat is niet onlogisch natuurlijk. Even gaan liggen in het ziekenhuisbed dat papa had laten plaatsen in de woonkamer.
Vanavond heeft ze opnieuw gegeten. Het is een opluchting te merken dat ze met smaak eet en dat het voedsel ook binnenblijft.
Mama is thuis en daar wil ik nu graag even rust in vinden.
Mama is thuis. Ik had niet hetzelfde gevoel als toen ze thuiskwam eind juni vorig jaar. Toen was er het extreme gevoel van hoop, van vooruitgang. Dat gevoel krijg ik nu niet opgeroepen. De kaarten liggen volledig anders. Ook al hopen we dat de chemo zal aanslaan, de wetenschap dat zij niet meer kan genezen overheerst mijn denken en mijn gevoel.
Thuiskomen was sowieso emotioneel. Ze is bijna drie weken in het ziekenhuis geweest en ze was eigenlijk bijna rechtstreeks van het vliegtuig naar spoed gegaan. Het echte thuiskomen toen op 11 april was er niet geweest. Dat was er nu wel.
Ze was opnieuw moedig, misschien een beetje overmoedig. Toen ze honger kreeg besloot ze om zelf een boterham klaar te maken. Die smaakte geweldig. Kan niet verwoorden hoe trots ze me maakt. Even later kwam de vermoeidheid, maar dat is niet onlogisch natuurlijk. Even gaan liggen in het ziekenhuisbed dat papa had laten plaatsen in de woonkamer.
Vanavond heeft ze opnieuw gegeten. Het is een opluchting te merken dat ze met smaak eet en dat het voedsel ook binnenblijft.
Mama is thuis en daar wil ik nu graag even rust in vinden.
gepost door Pats op
22:05
1 reacties:
vechtslust... dapperheid...;
Echte dapperheid en volslagen lafheid zijn uitersten die zelden voorkomen. In de grote ruimte ertussen liggen alle soorten moed:
de verscheidenheid daarvan doet niet onder voor die van gezichten of karakters.
Er zijn mannen die zich aan het begin van een slag zonder aarzelen blootgeven, maar die naarmate de strijd voortduurt verslappen en de moet laten zakken.
Er zijn er die tevreden zijn als de eer gered is; daarna voeren ze vrijwel niets meer uit.
Anderen laten zich soms door de algehele paniek meeslepen, weer anderen gaan tot de aanval over omdat zij niet op hun post durven blijven.
Men treft er ook aan die als ze eenmaal kleine gevaren goed doorstaan hebben, moed vatten en grote druven trotseren.
Sommigen hanteren dapper het zwaard maar vrezen het musket, anderen doorstaan moedig het musketvuur maar deinzen teug voor een zwaardgevecht.
Bij al deze soorten dapperheid doet de nacht de angst toenemen en onttrekt goede en slechte daden aan het oog, zodat met zich kan ontzien. Er is nog een andere, meer algemene manier van zich ontzien; nooit heeft met kunnen vaststellen hoe volledig iemand zich zou geven als hij er zeker an zou zijn de strijd te overleven.
Het is echter wel duidelijk dat de vrees voor de dood de dapperheid doet afnemen...
jou mama is een zeer dappere vrouw, een vrouw die de moed niet laat zakken en het opneemt tegen 'een zeer grote', wees trots op haar, ze verliest haar dapperheid, haar vechtlust onder geen enkel mom... geniet van de het samen thuis zijn, en vind rust in haar thuiszijn, als in haar kracht... mama's zijn engelen in opleiding... onoverwinnelijk! ze zullen nooit uit ons hart gaan!
Een reactie posten
Aanmelden bij Reacties posten [Atom]
<< Homepage