12 oktober 2007
Heb rustig herlezen wat ik hieronder heb getypt. Na vier en een halve maand moet ik vaststellen dat er nogal wat emotie wordt weggelaten uit de samenvatting.
Vier maanden van intensieve, uitputtende, diepe emotie worden gebundeld in een aantal zinnen.
Galgancarcinoom, oftwel Klatskintumor, is één van de meest agressieve, één van meest dodelijke kankers. Over dit carcinoom is weinig geweten, er is geen enkele therapie die garantie geeft op remisie. De enige informatie die ik vond was dat de overleveringskans de vijf jaar niet overschrijdt. Dat voorspelt weinig goeds natuurlijk.
Alle informatie die ik over deze vorm van kanker heb gekregen, is informatie die ikzelf heb opgezocht op internet. De behandelende artsen zijn zeer karig met informatie. Vermoedelijk is dat omdat zij zelf niet goed weten waar zij tegen vechten, of wat zij trachten te bestrijden of te genezen.
Het is verbazingwekkend dat je als mens zoveel emotie aankunt en dat je na meer dan vier maanden nog altijd gelooft in herstel, nog altijd gelooft in overleven.
Het is verbazingwekkend dat mama na meer dan vier maanden afzien en vechten nog steeds de energie heeft om door te gaan. Ze voelt zich, alles in acht genomen goed. Ze wandelt terug, ze fietst terug. Geen fenomenale afstanden, maar dat is ook niet nodig.
Mama is terug. Voor hoelang, is even onbelangrijk.
Meer informatie vind je op deze website: http://www.virgajesse.be/1/oncologie/070106_Extra_he_gal.pdf
Vier maanden van intensieve, uitputtende, diepe emotie worden gebundeld in een aantal zinnen.
Galgancarcinoom, oftwel Klatskintumor, is één van de meest agressieve, één van meest dodelijke kankers. Over dit carcinoom is weinig geweten, er is geen enkele therapie die garantie geeft op remisie. De enige informatie die ik vond was dat de overleveringskans de vijf jaar niet overschrijdt. Dat voorspelt weinig goeds natuurlijk.
Alle informatie die ik over deze vorm van kanker heb gekregen, is informatie die ikzelf heb opgezocht op internet. De behandelende artsen zijn zeer karig met informatie. Vermoedelijk is dat omdat zij zelf niet goed weten waar zij tegen vechten, of wat zij trachten te bestrijden of te genezen.
Het is verbazingwekkend dat je als mens zoveel emotie aankunt en dat je na meer dan vier maanden nog altijd gelooft in herstel, nog altijd gelooft in overleven.
Het is verbazingwekkend dat mama na meer dan vier maanden afzien en vechten nog steeds de energie heeft om door te gaan. Ze voelt zich, alles in acht genomen goed. Ze wandelt terug, ze fietst terug. Geen fenomenale afstanden, maar dat is ook niet nodig.
Mama is terug. Voor hoelang, is even onbelangrijk.
Meer informatie vind je op deze website: http://www.virgajesse.be/1/oncologie/070106_Extra_he_gal.pdf
gepost door Pats op
21:16
1 reacties:
misschien laat... misschien veel te laat, veel te lang stilzwijgend op de achtergrond gebleven... misschien schieten woorden soms te kort, maar.. sterk dat je doorheen dit alles de moed vind om anderen een manier tot informatie te geven, dat jij wel de moed en de woorden kan vinden om te omschrijven wat je doormaakt... ondankt vele en moeilijke emoties...
sterkte doorheen alles! vanuit de schaduw, stilzwijgend, maar daardoor niet minder aanwezig... jess
Een reactie posten
Aanmelden bij Reacties posten [Atom]
<< Homepage