de 1000 km voor kom op tegen kanker

Met vier dames fiets ik de 1000 km voor Kom op tegen Kanker.

Een uitdaging, wordt gezegd. Je doet het niet voor jezelf, wordt gezegd. Natuurlijk doe je het in de eerste plaats voor jezelf. Het is een absolute sportieve uitdaging... en toch. Ik wil zo graag de 250 km/dag volmaken. En ik weet dat ik met tranen in de ogen het Kuipke in Gent zal binnenrijden. Ik fiets ter nagedachtenis van mama. Alsof ik haar, al was het maar even, kon terugbrengen. De meeste deelnemers fietsen wel degelijk voor iemand. In memoriam, vaak. Ook ik fiets, jammer genoeg, in memoriam.

Maar ook voor zij die nu de vreselijke diagnose te horen krijgen. Voor hen die met artsen te maken krijgen die hen zien als een kanker en niet als mens. Voor hen die niet mondig genoeg zijn om hun rechten te verdedigen. Voor hen die niet de nodige zorg, liefde en begrip mogen vinden. Voor hen die alleen sterven, verlaten door iedereen.

Vechten we een ongelijke strijd? Zeer zeker. Moeten we daarom afhaken? Zeer zeker niet.

Gemis en verdriet

Mama is nu meer dan een jaar geleden overleden. Het gemis en het verdriet worden groter en intenser. Ik moet toegeven dat ik haar dood nog steeds niet kan aanvaarden. De dood blijft, zelfs nu, abstract en niet tastbaar.

Bij haar graf staan, is onwezenlijk. De idee dat achter een stenen plaat een urne staat met as van de vrouw die mama is, is niet te vatten.

Dat mensen zeggen dat wanneer een jaar is voorbijgegaan en alle belangrijke dagen één keer zijn gepasseerd, het verlies draaglijker maakt, is absoluut onjuist. Kan mij niet van de indruk ontdoen, dat zij die nog niet verloren hebben, met dit cliché uitpakken.
De dood, al weet ik dat die onvermijdelijk is, kan ik met mijn hoofd begrijpen (denk ik), maar met mijn gevoel en emoties kan ik diezelfde dood niet plaatsen.

Ik zoek antwoorden en vind die, natuurlijk, niet.

Als atheïst geloof ik niet in een leven na de dood. En toch zou ik niets liever willen dan leven met het geloof dat ik haar na mijn dood terug zal zien. Tegenstrijdig...

Ik zoek antwoorden en vind die, natuurlijk, niet.