woensdag 25 februari

Mama zo mager in je bed
je weegt nog amper 40 kg.
Je lichaam zo broos en teer.
Ik kijk naar je, knipoog en glimlach
Je glimlacht terug en wuift...
Waar haal je nog de kracht om
aan dit leven vast te klampen.
Je wil nog steeds zo graag geloven...
en ook al merk ik in je blik het aanvaarden,
zomaar loslaten zal je niet.

Papa loopt verloren,
steeds heen en weer.
Foetert om futiliteiten.
En vergeet steeds meer...
Hij lijkt plots ook zo onhandig.
De emoties worden hem duidelijk te veel.

"Sterkte" krijg ik mee als boodschap.
Wat moet ik ermee?
Enkel zij die zich dan uit de voeten maken,
brengen zulke onbenullige woorden mee.

dinsdag 10 februari

Mama...

Wat valt er nog te zeggen.

Haar verkoudheid/luchtwegaandoening/bronchitis haalt haar compleet onderuit. Het gevecht tegen deze nieuwe indringer is een gevecht te veel.

Ook al heeft onze huisarts haar nu medicatie voorgeschreven die echt wel helpt tegen het zware hoesten, wat een opluchting is, toch lijkt ze elke dag een stapje achteruit te zetten.

Lopen lukt niet meer, zelf uit bed stappen natuurlijk ook niet. Ze kan zich zelfs niet meer draaien in bed zonder hulp.

"Slopend..." Dit was de tekst die ik kreeg via sms toen we de laatste keer in het ziekenhuis waren van mijn vriendin. Slopend is het woord dat de laatste tien maanden perfect samenvat.